Mevrouw Suikerspin

Mevrouw Suikerspin

Een van de dingen waar ik me altijd in Frankrijk over verwonder is het fenomeen bakker. Ieder dorp, hoe klein dan ook, heeft vaak een bakker. En als het dorp te klein is dan komt er een bakker langs de deur. Want waar een Fransman niet zonder kan is een lekker vers knapperig stokbrood bij de maaltijd. Toen wij pas ons huisje op het Franse platteland hadden, werd ons dorp bezocht door wel drie rijdende bakkerszaken. Ons dorp is te klein voor een eigen bakkerij, maar wel groot genoeg om deze drie bakkers blijkbaar van inkomsten te voorzien. Iedere ochtend kondigden de bakkers al toeterend aan dat zij in aantocht waren. De eerste bakker kwam om half negen ’s morgens. KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERADat vonden wij te vroeg.Het was immers la vacance voor ons. Dus niks van de toeter aantrekken en nog lekker even omdraaien in bed. Er kwam nog een tweede rond tien uur en de derde rond half elf. Keuze genoeg. We kozen die van half elf. Mooie tijd vonden wij maar ook omdat deze bakker het lekkerste brood had.

Iedere dag kwam ze trouw. Die trouwheid was er niet van de ene op de andere dag. Daar was wel het een en ander aan voorafgegaan. Want als je dacht dat dat je tot de clientèle behoorde, omdat je eenmaal iets bij zo’n rijdende bakker gekocht had, dan had je het goed mis. Wanneer jij niet op tijd buiten de poort stond, reed de bakker zomaar met een rotgang voorbij. En dan zat je weer zonder brood en moest je weer dat vieze afbakbrood eten. We bedachten dat het slim was  door de bakker te zeggen dat wanneer de luiken open waren het een teken was dat wij er waren. Dat openen moest zo rond de klok  van half elf toch wel lukken. Daarbij  betaalden we niet meer elke dag, maar pas aan het eind van de week. Want als ze geld van je tegoed hebben, weten ze je meestal wel te vinden. Deze tactiek bleek wonderwel te werken.

Jaren hebben van deze bakker het knapperige stokbrood gekocht. Maar ook heerlijke tarte Ardenaise en tarte au sucre. Dat was wel zo’n beetje het assortiment. Tot op een zeer bewolkte dag dat de bakkersvrouw met enorme zonnebril aan de poort verscheen. Ik kon niet goed zien of er wat met haar ogen was en ik durfde het niet te vragen. Maar opvallend was wel dat de keer daarop dat wij weer in ons huis waren er geen bakker meer om half elf kwam. De zoektocht begon opnieuw. We hadden nog de keus uit twee bakkers. De keuze was snel gemaakt. De bakker van tien uur zou onze bakker worden. Geleerd van de vorige bakker, pasten wij dezelfde tactiek toe.

Deze bakker had een echte winkel bij zich. Iedere ochtend kwam de kleine vrachtwagen voorrijden en gooide de klep omhoog. En daar was onze stralende bakkersvrouw Delphine, bonjour! Ze had van alles bij zich ook kleine kruidenierswaren. Best handig als je suiker of eieren was vergeten. Maar ook snoepjes voor de kinderen. Dat hadden ze snel door want als zij de toeter in de verte ontwaarden, riepen ze vaak in koor: DE BAKKER.  In de KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERAhoop dat ze ook weer deze keer ze  wat snoep uit de vitrine mochten uitzoeken. Ook haar drakenbrood was geliefd bij onze gasten en hun kinderen. Op dag was  de bakkersvrachtwagen ‘en panne’ en kwam onze stralende bakkersvrouw Delphine met haar eigen auto. En gedaan was het met het grote assortiment, snoep. En drakenbrood alleen nog maar op bestelling. Tot op een dag. Ook deze bakker niet meer kwam. De boel was verkocht aan een andere bakker. Maar deze hadden we maar een keer gezien.

Nu bleef er niets anders over om de laatste toeterende bakker in ons dorp te nemen. Gelukkig kwam deze nu ook om half elf. Maar deze bakker had niet onze voorkeur. Het stokbrood van deze bakker was net te slap om stokbrood te heten.  Maar tja, anders moeten we zestien kilometer rijden om het lekkerste stokbrood van de streek te kopen. Dat wordt dan wel goud stokbrood met de huidige benzineprijzen. Dus ook nu  maar een pragmatische keuze gemaakt. Ook bij deze bakker weer dezelfde tactiek als eerder en ook nu werkte dat weer.

Tot afgelopen kerstvakantie. In bed hoorden we de bakker al toeterend aankomen, maar de luiken waren dicht. Met een rotgang scheurde die voorbij op weg naar onze buurman. Dat vonden we niet erg, want we hadden lekker kerstbrood en heerlijke saucijzenbroodjes uit Nederland mee genomen. Wij kwamen de dag wel door, zelfs dagen. Ook op die dag dat we geen brood meer hadden besloten we toch de bakker voorbij te laten gaan. We zouden die dag naar de stad  gaan en het lekkerste brood van de streek gaan kopen bij mevrouw Suikerspin.

De man van mevrouw Suikerspin maakt  heerlijk en ambachtelijk brood de hele dag door, zoals het hoort. Daarnaast is hij ook een meester patissier die de heerlijkste gebakjes maakt. Elke keer weer is het moeilijk een keuze te maken. Mevrouw Suikerspin staat achter de toonbank en is zelf als een heerlijk gebakje. Zij is een grote vrouw met een zeer bleek gelaat. Haar lippen heeft zij gestift met zijn roze lippenstift. Haar mond vormt een mooi hartje en als ze met je praat is net of ze je steeds een kusje geeft. Haar oogleden zijn met zwarte eyeliner aangezet met daarboven blauw/paarse ogenschaduw en dunne getekende wenkbrauwen.  Het totale plaatje wordt afgerond door het blonde getoupeerde haar. Dit ietwat jaren zestig aandoende kapsel siert haar hoofd als een suikerspin. Daar staat zij dan, het visitekaartje van deze meesterbakker.

Snel drie verschillende stokbroden gekocht, een baguette normal, ancienne en een traditionelle, en dan naar huis en heerlijk genieten met een stukje kaas en een glas wijn. De dagen daarop genieten we van deze heerlijke broden. Zelfs opgewarmd in de oven zijn ze nog lekkerder dan de bakker die langs komt. Dan is de vakantie alweer voorbij. Tot de volgende keer huis. Tot de volgende keer bakker